Een aantal genomineerden

Je sport fanatiek. Je raakt ernstig geblesseerd. Je krijgt veel vrije tijd. Je vult de tijd in door documentaires te gaan maken. Voor Daniël Beckers (42) werd dit vijf jaar geleden realiteit. Een cursus, studie of workshop in die richting had hij nimmer gevolgd. Beckers was zeer gecharmeerd van de vele documentaires op Netflix. Bij de lokale omroep in Stein, kreeg hij de kans een 25 minuten durende documentaire te maken van een hardloopster. “Ik had geen filmplan en kende de camera niet als mijn broekzak. Ik filmde op gevoel met passie en plezier. Dat pakte goed uit.”

Het filmen smaakte naar meer. Vorig jaar was de film ‘Niet zonder Slag of Stoot’ te zien tijdens LFF. De documentaire ging over een meervoudig bokskampioen die naast zijn successen kampt met het verlies van zijn beste vriend en bokstrainer. “Als filmer ben ik zoek naar het menselijke verhaal. Eerlijkheid en authenticiteit zijn voor mij belangrijk.”

Dat geldt zeker voor zijn de film Boellie die deze editie te zien is én is genomineerd voor ‘Beste Amateurfilm’. De aanleiding was een monument van een dodelijk slachtoffer Jordy ‘Boellie’ van Werven. “Deze documentaire toont dat er geen blauwdruk is voor rouwen. De vader, moeder en zus van Jordy gaan verschillend om met het verlies.” Een volgend project heeft zich nog niet aangediend. Maar autodidact Beckers wil de spontaniteit en de creatieve vrijheid blijven houden. “Als ik een professionele opleiding ga volgen, ben ik bang dat ik die eigenschappen ga verliezen.”

Filmmaker Guus Veelen komt met twee films naar het festival. In de genomineerde studentenfilm ‘Waar zijn die blote borsten gebleven?’ vraagt hij zich af waarom topless zonnen taboe is in ons land. In Homo Telephonium (later dit jaar te zien tijdens een LFF-evenement, red.) bekijkt hij op een David Attenborough wijze de mens en zijn mobiel. “Het zijn beide films met een boodschap vermengd met humor”, zegt de vierdejaars student aan de Zuyd Hogeschool, richting film visuele communicatie. “Dat is mijn stijl.”

Als inspiratie en voedingsbodem, noemt Veelen de verwondering over het alledaagse. “Waarom is dat eigenlijk zo? Hoe wordt het gemaakt? Kan het niet anders?” Zo maar enkele vragen die Veelen zich dagelijks stelt. “Mijn moeder vertelde dat het jaren gewoon was om topless te zonnen. Dat is taboe. Waarom zijn we preutser geworden? Daar begint mijn zoektocht; het onderzoek. Met als resultaat Waar zijn de blote borsten gebleven?” De maker koos bewust voor animatie als vorm. Anders wordt het misschien een ‘vieze film’, juist omdat mensen blote borsten steeds meer taboe vinden.

Op de hogeschool kreeg hij de opdracht een film te maken over de mens en technologie. Vanuit een bushokje bij school filmde Veelen met zijn mobieltje hoe wachtenden bij de bus bezig zijn met hun mobiel en hoe ze dan verdwijnen in de omgeving. “Het materiaal dat ik filmde was mooier dan ik ooit voor mogelijk hield. Ik houd met deze film de toeschouwer een spiegel voor. Ik maak ze bewust van hun gedrag en dwing ze naar zichzelf te kijken. Ja, het is de verwondering.”

Het idee voor de korte film Kindermenu (genomineerd voor ‘Beste Film’ in de categorie Fictie Kort) ontstond zes jaar geleden, laat regisseur Sem Wigman weten. Twee jonge kinderen en een drukke baan. Ouders worden dan ingezet als oppas. “Mijn vader vond dat ik hem alleen zag als ik hem nodig had. Met George Vogelaar raakte ik hierover in gesprek. Hij beziet het vanuit het perspectief van opa. In Kindermenu komen drie generaties bij elkaar.” Wigman wil in zijn film tonen waar het werkelijk om gaat. “Echt contact met je naasten.”

Kindermenu gaat over Lambert, een eenzame in zichzelf gekeerde weduwnaar. Zijn dochter met wie hij nauwelijks contact heeft, brengt haar twee jonge kinderen. Hij bedenkt iets waardoor de kleinkinderen niet meer bij hem weg willen. Lambert wordt gespeeld door acteur en theatermaker Frank Groothof. “Het is fijn om bij je debuutfilm met een professional te werken. En ook nog een bescheiden en aardige man.” Kinderen en dieren in een film. Het wordt afgeraden; ze zijn moeilijk te regisseren en je hebt het niet in de hand. “Dat klopt. Gelukkig heeft Frank mij enorm geholpen. Hij heeft veel ervaring met kinderen en tv en hij heeft kleinkinderen.” In Kindermenu brengt Wigman een kleine hommage aan zijn opa en oma. “In de film zitten verwijzingen, zoals de naam Lambert en de kleine provisiekast.”

Op de vraag waarom het zolang duurde voor de film werd gemaakt, antwoordt Wigman veelzeggend. “Ik leg de lat erg hoog.” Met Kindermenu heeft Wigman een begin gemaakt met zijn ambitie. Als eigenaar van een communicatiebureau wil hij een productiehuis zijn voor films. Met Kindermenu heeft hij zijn eerste stap gezet.

De genomineerde documentaire 1% in de categorie ‘Studentfilm’ van Mace Winter toont de 45-jarige Rik Bastiaens. Op zijn elfde werd hij getroffen door retinitis pigmentosa dat hem langzaam het zicht ontnam. De titel van de zes minuten durende documentaire verwijst naar het zicht dat Rik nog heeft aan één oog. “Rik toont ons dat je niet zielig gevonden hoeft te worden. Hij staat super positief in het leven en zit vol levenslust. Hij is veel meer dan alleen een visueel gehandicapte. Ik wil duidelijk maken dat mensen met een beperking niet als minderwaardig gezien moeten worden.” Winter is derdejaars student Visuele Communicatie aan de Hogeschool Zuyd. Als opdracht kregen ze mee ‘change’. “Het leven van Rik is sinds zijn diagnose volledig veranderd. Het is knap hoe hij hier mee omgaat.” 1% is de eerste eigen geregisseerde film van Winter.